شهادت امام حسین(فواد کرمانی)

قامتت را چو قضابهر شهادت آراست

با قضا گفت مشیّت که قیامت برخاست

راستی شور قیامت ، ز قیامت خبری است

بنگرد زاهد کج بین ، اگر از دیدۀ راست

خلق در ظلّ خودی محو و تو در نور خدا

ماسوا در چه مقیمند و مُقام تو کجاست؟

هر طرف می نگرم روی دلم جانب توست

عارفم بیت خدا را که دلم قبله نماست

زنده در قبر دل ما، بدن کشتۀ توست

جان مایی و تو را قبر حقیقت ، دل ماست

دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد

آری آن جلوه که فانی نشود ، نور خداست

بیرق سلطنت افتاد کیان را ز کیان

سلطنت ، سلطنت توست که پاینده لوا ست

نه بقا کرد ستمگر ، نه به جا ماند ستم

ظالم از دست شد و پایۀ مظلوم به جاست

زنده را زنده نخوانند که مرگ از پی اوست

بلکه زنده ست شهیدی که حیاتش ز قفاست

دولت آن یافت که در پای تو سر داد ولی

این قبا ، راست نه بر قامت هر بی سر و پاست

ما فقیریم و گدا بر سر کوی تو ولی

پادشاه است فقیری که در این گوچه گداست

تو در اول سر و جان باختی اندر ره عشق

تا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست

تا ندا کرد ولای تو در اقلیم اَلَست

بهر لبّیک ندایت دو جهان پر ز صداست

کشته شد عالِم دهری چو تو در عالَم دَهر

دهر تا روز قیامت شب اندوه عزاست

در غمت اَعیُن و اشیا همه از منطق کون

هر یکی مویه کنان بر دگری نوحه گر است

رفت بر عرشۀ نی تا سرت ، ای عرش خدا

کرسی و لوح و قلم ، بهر عزای تو به پاست

مُنکسف گشت و خورشید حقیقت به جمال

گر بگریند ز غم ، دیدۀ ذرّات رواست

پایمالی ز عبودیّت و من در عجبم

که بدین حال ، هنوزت سر تسلیم و رضاست

گریه بر زخم تنت چون نکند چشم «فؤاد»

ای شه کشته که بر زخم تنت گریه دواست

«فؤاد کرمانی(ره)»